तू नराधम....तू यम..
तू अंत...तू एक खंत...
तू क्रुर...तू असुर...
तू दंश...विनाशाचा अंश...
तू ग्रहण...तू मरण...तू
अंधार...तू भुमिचा भार...
तू अंध...तू मदांध...
तू मानव? तू दानव...
तू बलात्कारी...तू मारेकरी....
तू विनाश...तू सर्वनाश....
तू...मानव जातीवर झालेला बलात्कार
तू...मानव जातीची झालेली हार
शब्द - संदीप सुरळे
वेदना बोलु लागल्या तर
त्या हजार जिभांनी ओरडतील
प्रत्येक वेदना दुसर्‍या वेदनेचा
आक्रोश खोडुन काढतील
मीच श्रेष्ठ असं म्हणत
वेदना-वेदनांमध्ये चुरस लागेल
प्रत्येक वेदना दुसर्‍या वेदनेकडं
मग तुच्छतेनं बघेल
मनात, तनात, घरात, दारात
फ़क्त वेदना दिसु लागतील
काहीच उरणार नाही कुठं
सर्वत्र फ़क्त वेदनाच भासु लागतील
पण...
पण वेदना बोलायला लागल्या तर
ऐकायला कुणीच उरणार नाही
कदाचित म्हणुनच सार्‍या वेदना
मौन पांघरुन शांत निजल्या आहेत..प्रत्येकात...
तू म्हणालीस...
आता आपण आपलं घर थाटूया
आपल्या दोघांच्या संसारात दोघंच नटुया
तशी नेहमीच सवय...
मला तुझ्या हो ला हो म्हणायची
तू सांगशील अगदी तसं वागायची
मन कावरं बावरं झालंही जरासं
आईवडिलांपासुन दूर जाताना
आजवर तळहाताच्या फ़ोडाप्रमाणे जपलं
त्यांना वार्‍यावर सोडताना
आता जरी आलो आपल्या घरात..
इथं आपलेपणा नाही गं जाणवत..
इथं काही तुझं आहे अन काही माझं..
खरं खुरं प्रेम आत इथं नाही पाणवत...
अन काल तू म्हणालीस...
तुझ्या आईला बोलावुन घे...
"आया" परवडणार नाही
अन ह्याचं सारं करणं मला काही जमणार नाही...
--संदीप सुरळे
डँड आणी मी एकाच डिस्कोत जातो
माँम आणी मी एकाच ग्लासातुन पितो
कधि डँड ला मी सावरतो
कधि माँम मला सावरते
लाईफ़ हे असचं सुरु आहे
High Society मध्ये सालं हे बरं आहे
काहीपण करायचं आणी फ़ँशन म्हणायचं
थोडसं वेगळं करुन इथं center of attraction बनायचं
Standard सांभाळायचं
म्हणुन इथं प्याव लागतं
काय मिळवण्यासाठी
इथं काय द्यावं लागतं?--संदीप सुरळे
मलाही आता थोडं दुखायला लागलं...
जगाकडं पाहुन कुठंतरी काहितरी खुपायला लागलं...
आई ऐवजी mom म्हणु लागलो...
फ़टाकड्या पोरींसाठी पैसे खर्चुन बाँम्ब बनु लागलो...
सिगारेटच्या धुरात स्व:तला हरवुन घेतोय...
गाईच्या ताज्या दुधाऐवजी पाश्चिमात्य पेयं पितोय...
सिनेमाला जाऊन धमाल होऊ लागली...
आधाराला खांदा मिळावा म्हणुन पोरगी हाताशी येऊ लागली...
माझं 'मी' पण कुठंतरी हरवलंय...
अन एक वेगळंच शहरी पिल्लु गवसलयं...
इथं नात्यांना जागा नाही...
प्रेमाचा हळुवार धागा नाही...
हे कसलं जगणं ?ज्याला कुठलचं भविष्य नाही....
हे फ़क्त वाहत जाणं... हे आयुष्य नाही...
पण हे सारं सारं आता क्षणिक वाटू लागलं....
सारं सारं अस्पष्ट होतं जाऊन...डोळ्यावर धुक दाटू लागलं..
आता आठवतो माझा गाव....गावाचा पार..
सकाळीच काढलेली गाईच्या ताज्या दुधाची धार...
आईनं बनवलेली भाकरी आठवते...
दोन पैशासाठी वडीलांनं केलेली चाकरी आठवते...
जीव गुदमरु लागतो...
घराच्या ओढीनं झुरु लागतो...
पण पुन्हा वडीलांच्या डोळ्यातलं स्वप्न दिसु लागतं...
अन क्षणभर वेडं झालेलं एक शहाणं पोर आता नियमीत अभ्यासाला बसु लागतं..
" सगळंचं जग स्वार्थी " असं मी म्हणतो
अन सगळ्यांच्या जगामध्ये मीसुध्दा मोडतो
असतंच की जग स्वार्थी ,नाही कोण म्हणतं?
पण मग प्रत्येकजण " मी स्वार्थी नाही " असं का म्हणतं?
दाखवायचं रुप एक आणी मनात एक दडवायचं
असं दुहेरी वागणं का? का म्हणुन जगायचं?
स्वार्थी असावं प्रत्येकानं..नक्कीच असावं...
स्वार्थी असलं तरच काहीतरी साधता येईल...स्व:तचा अर्थ शोधता येईल
स्वार्थ नसतो कुणाकडे? त्या श्रीकृष्णाकडेही स्वार्थ होता
कौरवांच्या नाशासाठीच तर त्याने घडविला पार्थ होता
टीळक सुध्दा मला स्वार्थीच वाटले...
तेही स्वातंत्र्य "माझा" जन्मसिध्द हक्क असंच म्हटले...
होय मीही आहे स्वार्थी ...स्वार्थी होऊन जगणार...
सामान्य.... अगदी सामान्य माणुस समजुन स्व:तकडे बघणार....
सगळंचं जग स्वार्थी असं मी म्हणतो
अन सगळ्यांच्या जगामध्ये मीसुध्दा मोडतो
--संदीप सुरळे
चांदण्यांची रात मज जाळून गेली
का सये तू रात ही टाळून गेली ?
सोडले आज दुनियेस तुझ्याचसाठी
रीत दुनियेचीच तू पाळून गेली
मी कधी रडलोच नाही वाटले का ?
आसवे आली तशी वाळून गेली
पान रंगविले तुझ्या प्रेमात हर एक
डायरी ती तू फ़क्त चाळून गेली
काय उरले सांग गझले अता तुझ्यात?
नाव माझे आज तू गाळून गेली
तुझ्या मिठीत रात्र जाळण्याचा प्रश्न होता
पण रित या जगाची पाळण्याचा प्रश्न होता
शब्द न लेखणीला स्फ़ुरले का माझ्या तेव्हा
तुझेच नाव जेव्हा गाळण्याचा प्रश्न होता
खुलत गेलो होऊनी फ़ुल तुझ्याच रस्त्यावरती
पण ग्रिष्मात त्याला जाळण्याचा प्रश्न होता
तुझाच गाव येता पावले अडखळली अर्ध्यात
तुझीच वाट राणी टाळण्याचा प्रश्न होता
उगीच शोधतो मी आठवांना सांग तुझ्या का?
अता तुला गझलेत ढाळण्याचा प्रश्न होता
शब्द--संदीप सुरळे
बरे झाले तू तेव्हा मारले
ऐन मरणाने जेव्हा तारले
नकोसे झाले उसणे श्वास हे
भाव जगण्याचे अता वधारले
अश्रु सुकले, खंत न उरली अता
मरण्याआधिच मन हे वारले
अता वाटे जिंकावे काय ते?
प्रेम जेव्हा अर्ध्यात हारले
--संदीप सुरळे
ओठांनी ओठांना आवरावे किती?
दोघांनी दोघांना सावरावे किती?
शोधून जरी थकते नजर माझी तुला
नजरेस नजर भिडता बावरावे किती?
वेडं मन, वेडं तन, शब्द वेडावले
होऊन असे वेडे वावरावे किती?
कोण असा मी? काय तुझ्यापुढे वाटतो?
अग वेडे! सांग, मला तू वरावे किती?
कसे सांगू मी माझा कोण होता
मी आणी सुखदुखा:चा नेहमीच त्रिकोण होता
मला पाहताना कधि माझेच बिंब आचंबित
माझाच श्वास माझ्या क्षणाचा चोर होता
आपल्यांचा नाही मागमुस कुठे
इथे माणसांचा भरला बाजार होता
मृगजळामागे मी असाच धावत गेलो
घराबाहेर माझ्या झिंगत मोर होता
शोधावया निघालो एक क्षण जीवनाचा
वळून पाहता मागे...माझ्या घरात पूर होता
