रुदाली

श्रावणी कोठून आली ही वावटळ
वाळवंटी स्वैर झाली ही वावटळ

का फ़ुलांनी सजविले खोटेच मजला
भावली मज आज आली ही वावटळ

वादळाने बांधली कधिची सोयरी
वीज बनुनी आज व्याली ही वावटळ

आजही होते इरादे साधेच रे
सांडली का आज प्याली ही वावटळ

नेहमी तू भग्न, आता का रंगली
रंग माझे आज ल्याली ही वावटळ

'दीप' विझला, थांबला झंझावात ही
आज का झाली 'रुदाली' ही वावटळ

--शब्दसखा!

कोकीळा

विवेकच्या कवितेला reply..

मीत्रा....तुझी कवीता भिडली खुपच!


मनाच्या फ़ांदीवर कधी एखादी कोकीळा,
काही क्षणांसाठी विसाव्याला येते
आपण भटकत असतो उनाड्पणे
अन नकळतच ती एखादी तान छेडून जाते.....
त्या सुरेल, सुमधुर सुरानं
आपणही वेडावतो... नादावतो...
क्षणभर का होईना पण
आपणही ती धून ऐकुन हरवतो
असेच क्षण येतात जातात
आपण आपल्यापासुन कुठंतरी दूर गेलेलो असतो
सारं सारं फ़िकं वाटू लागतं जगातलं
त्या सुरात आपण पुरते चिंब झालेलो असतो
अचानक क्षणभरासाठी कोकीळेचे ते सूर बंद होतात
कोकिळा आपल्याशी हितगुज करु लागते
आपण कावरेबावरे होतो
"माझे हे सूर अर्पायचे आहेत तुला आयुष्यभरासाठी..."असं काहीसं ती बोलू लागते...
क्षणभर आपल्यालाही प्रेमाचा पाझर फ़ुटतो
हातात चंद्र, तारे आल्यासारखं वाटतं
कोकीळा आपल्याकडे आसं लावून बसलेली असते
अन आपल्याला मात्र आपलं "ते" जग आठवू लागतं
....
...
...
इथंच सारी गोची होते...
अमूल्य, निस्वार्थ असे ते कोकीळेचे सूर...तीचं ते प्रेम
आपण तसंच मनाच्या त्या फ़ांदीवर ठेवुन
"वेगळ्या" सावलीच्या शोधात निघतो..
ही वेगळी सावली कोणती हे आपल्यालाही माहीत नसतं..
तरीही आपला प्रवास सुरु राहतो..भर उन्हात!!!
कोकीळाही तशीच झुरत राहते...भर उन्हात!!!

--शब्द्सखा!

सुने श्वास...

सुने श्वास...
शब्दही सुनेच आता...
तू गेलीस तुझ्या सुरांना घेऊन
अन माझे शब्द पोरके झाले
मी शोधत असतो माझ्या शब्दांना
वेडा होऊन...
पण तुझ्या सुरांशिवाय
माझे शब्द कधी उमटले होते?

--शब्द्सखा!

काव्या

आपल्या आवडीच्या लोकांबद्दल आपल्याला बोलायला खुप आवडतं नाही का?
आणी त्यातल्या त्यात लिहायला तर खुपच!
आणी तेही असं मैफ़लीत असेल तर क्या केहने....
माझी "सगळ्यात" आवडती कवयित्री "काव्या ताई" इथे.
काव्या ताई बद्दल लीहीण्यासाठी वाट बघत होतो आणी सनिलदा ने हा थ्रेड काढला...थँक्स सनिलदा!
मी एकदाच भेटलो काव्याताईला....अरे आपल्या काव्यांजलीच्या शीबीरात ठाण्याला होत्या ना त्या...


तीच्या शब्दांत एक "ऐट"..
..
..
शब्दांनी बेभान करणारी ती..काव्या
शब्दांनी मनं जिंकणारी ती..काव्या

कधी तीचे शब्द् वादळात खेळतात
कधी हवेच्या झोक्यावर हळुवार डुलतात
...
...
...
तीच्या शब्दांत आयुष्याचे श्वास विणलेले जणु
तीच्या शब्दांत आपलेच आयुष्य लपलेले जणु
हेच शब्द कधी फ़ुलांसारखे इवलेसे,नाजुकसे..
हेच शब्द कधी श्रावणसरीसारखे अलगदसे..
..
..
..
बोलक्या डोळ्यांत तीच्या भावनेचा पूर...
शब्द तीचे कधी मनात दाटवीती हूरहूर..
...
"काव्या"... एक प्रवाह "सुरेल" शब्दांचा...
"काव्या"... एक प्रवाह "सुंदर" आयुष्याचा...
"काव्या"... एक गीत आपुल्या ओठांतले
"काव्या"...एक हिरवेसे झाड आयुष्याच्या वाटांतले...

--संदीप (शब्द्सखा)
काव्याताई तुला खुप सार्‍या शुभेच्छा !!!

एखादा थेंब

पावसाची एक सर
भिजवील तुला आता...
चिंब चिंब करेल नखशिखांत..
तुझ्या रुपाला अजुनच खुलवेल ती..
तीच्या अजाण... हळुवार थेंबांना
तू ओंजळीत घे तुझ्या
आता बघ या थेंबांकडं...
बघ..
एखादा चेहरा दिसतो का?
बघ..एखादा थेंब या सरिचा,
तुझ्या काळजाला भिडतो का?
--शब्द्सखा!

वाटते मोगर्याचे मी फूल व्हावे

वाटते मोगर्याचे मी फूल व्हावे
ओंजळीत तू मला डोळे भरुन पहावे

वाटते मोगर्याचा गजरा मी बनावे
तुझिया केसुंत मला तू माळून घ्यावे

वाटते मोगर्याची मी पाकळी व्हावे
तुझिया ओठांवरी मी शांत पहुडावे

वाटते मज् मोगर्याचा मी गंध व्हावे
गंधास या श्वासात तू भरून घ्यावे

वाटते मोगर्याचे मी झाड व्हावे
तुझ्यासवे अंगणी तुझ्या मी झुलावे

तू झरा हो..

तू झरा हो..
जमेल तसा वाहत जा..
मनामनात राहत जा...

तू वारा बन..
गंध फ़ुलांचा पेरत जा...
दुसर्‍यांसाठी सरत जा...

तू बन घन काळा
मनमुराद बरसत जा..
स्व:तसाठी नाही..दुनियेसाठी तरसत जा...

कधी कधी तू सुर्यही हो..
मान्य आहे, तू जळशील..
पण दुसर्‍यांसाठी तू वरदान ठरशील..

नाहीच जमलं काही तर
तर तू वाळलेल्या झाडाची काठी हो...
कुणा एखाद्या आजोबाच्या हातातली लाठी हो...

--शब्द्सखा!

माकडीणीची गोष्ट

रात्र एकटी असते..
दिवसही एकटाच...
अरे...तु एकटा..
मीही एकटाच
साथ असतात ते फ़क्त भास
कुणीतरी साथ असण्याचे
तू घाबरु नकोस...
इथं तुझं कूणी नाही ना?
अरे इथं माझंही कुणी नाही...
इतकंच काय?
विचार कुणालाही...
इथं कुणाचंच कुणी नाही...
इथं सगळेचजण जपतात ’नातं’
फ़क्त एक ओझं म्हणुन...
..
...
तुला ती गोष्ट आठवते?
त्या माकडीणीची?

--शब्द्सखा!

तू झरा हो..

तू झरा हो..
जमेल तसा वाहत जा..
मनामनात राहत जा...

तू वारा बन..
गंध फ़ुलांचा पेरत जा...
दुसर्‍यांसाठी सरत जा...

तू बन घन काळा
मनमुराद बरसत जा..
स्व:तसाठी नाही..दुनियेसाठी तरसत जा..

.कधी कधी तू सुर्यही हो.
.मान्य आहे, तू जळशील..
पण दुसर्‍यांसाठी तू वरदान ठरशील..

नाहीच जमलं काही तर
तर तू वाळलेल्या झाडाची काठी हो...
कुणा एखाद्या आजोबाच्या हातातली लाठी हो...

--शब्द्सखा!

साथ असतात ते फ़क्त भास

रात्र एकटी असते..
दिवसही एकटाच...
अरे...तु एकटा..
मीही एकटाच
साथ असतात ते फ़क्त भास
कुणीतरी साथ असण्याचे
तू घाबरु नकोस...
इथं तुझं कूणी नाही ना?
अरे इथं माझंही कुणी नाही...
इतकंच काय?
विचार कुणालाही...
इथं कुणाचंच कुणी नाही...
इथं सगळेचजण जपतात ’नाते’
फ़क्त एक ओझं म्हणुन..
..
..
..
तुला ती गोष्ट आठवते?
त्या माकडीणीची?

--शब्द्सखा!

रंगतरंग

तू खुलावे अन फ़ुलांचे रंग घ्यावे
तू मला या चांदराती रंगवावे

तुज गुलाबी या पहाटे जाग यावी
श्वास श्वासांनी पुन्हा मग दंग व्हावे

थरथरे हे ओठ आणिक सूर कापे
तनमनी या आज रंगतरंग यावे

मंतरावी रात, आता ओढ वाटे
चांद वेड्या चांदणीचे अंग ल्यावे

का मिठी उबदार ऐशी दूर आहे
'दीप' जळतो तू तयाचा संग व्हावे

--शब्द्सखा!

औदाच्या पावसानं

आरं...
पिकलं शिवार,राखलं शिवार
औदाच्या पावसानं...
आरं...
वांगी न गवार,गहू न जवार
औदाच्या पावसानं...

आरं...
सपान तारलं, ढोरांना चारलं
औदाच्या पावसानं...
आरं...
पाणी बी मुरलं, शेतीत जिरलं
औदाच्या पावसानं...


आरं...
रुबाब डौल नं,देवाचा कौल
औदाच्या पावसानं...
आरं...
घबाड गावलं,नशिब धावलं
औदाच्या पावसानं...

आरं...
सुखाचं गान, सुखाची खाण
औदाच्या पावसानं...
आरं...
हिरवं हे मन, हिरवं हे रान
औदाच्या पावसानं...


--शब्द्सखा

बाबा तला ना...

बाबा बाबा तला ना
आपण पावथामदी दाउ
तिथ दाल थेलू
आपण मातिमदी लोलू

बाबा त्या धालांना
थंदी नाही वादत?
बाबा त्या फ़ुलांना
त्या दाला नाही लादत?

पावथाच्या धली
फ़्लीज आहे ता बाबा?
त्याच्या फ़्लीजमधे
छोता छोता बल्फ़ तथा ताय बाबा?

बाबा धोलानाथ तुथंय
पाउत तल आला
दाल दाल पाणी
पाउत वल्ला धाला

बाबा ताददाची होली
तलायचीये मला
होलीत बथुन
पावथाच्या धली दायतंय मला

बाबा बाबा पाउत तुथं लाहतो?
तुथं ये त्यातं धल ?
बाबा शिली तल नाही
मंग तो तथा दातो वल?

बाबा पाऊत तुदं देला?
पाऊत हलउन देला
तो भिदला म्हनुन
त्याच्या मम्मीने माल्ल त्याला?

बाबो!!! लथ्यावल तिती पाणी
आता लत्था वाहुन देला?
उद्या शालाच नाही आता
लत्था हलवुन देला

बाबा बाबा, मी देलो नाही म्हणुन
पावथाला लाग आला ना...
बाबा थांगा ना
पाउत माध्यावल लुसला ना....

--शब्द्सखा!

आसवांचा पाऊस

पाऊस आल्यावरी हा
आठवणी तुझ्याच दाटे
हरएक थेंब त्याचा
बनती हजार काटे

मल्हार साज घेई
मी कावरा बावरा
थेंब चिंब आसवांनी
आसवांचा हा आसरा

का तुझ्या गीतांनी
अताशा साद द्यावी?
मी तुझ्यावीना का
सरिंची दाद घ्यावी?

परतुन घरात जेव्हा
मी दार बंद करतो
तो हरवलेला बाहेर
आसवांचा पाऊस उरतो

--शब्दसखा!

प्रेमबोल

चिंब पावसाच्या धारा
सवे ओथंबल्या गारा
अशा या गं सरीसवे
सये यावे तू आधारा

चिंब रान सारे झाले
थेंबा थेंबात भिजले
झरले गं थेंब कसे?
हे उराउरात उरले

तुझ्या गालावर थेंब
ओठावर ओघळावे
तुला चिंब भिजवावे
मीच एक थेंब व्हावे

चिंब सरिंनी गं तुला
सये चिंब भिजवावे
उन्हं पावसात यावी
रुप तुझे गं खुलावे

हात गुंफ़ुनीया हाती
झेलु दोन थेंब चल
पाऊसही न इथे अता
बोलू थोडे प्रेमबोल

Happy Birthday Shraddha !

प्रत्येक शब्दाने तुझ्या
मैफ़लीचे गीत व्हावे
सूर तुझ्या मैफ़लीचे
दूर दूर जावे

तुजपुढे ठेंगणे व्हावे
त्या उंच अंबराने
साथ तुझी द्यावी
यशाच्या प्रत्येक शिखराने

बागडावे तू
नभी उंच उडावे तू
बनुन मोती सुंदरसा
शिंपल्यात पडावे तू

प्रत्येक क्षणाला
पडावी तुझी भुल
खुलावेस तू सदा
बनुन हसरेसे फ़ुल

सई..वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा!

पावसाच्या प्रत्येक सरिच्या,
प्रत्येक थेंबाइतका आनंद, प्रेम...
तुझ्या आयुष्यात यावं.
तुझ्यासाठी ग्रिष्मानही श्रावण व्हावं...
प्रत्येक फ़ुलाच्या प्रत्येक पाकळीसवे तू फ़ुलावं...
हवेच्या प्रत्येक झोक्यावर तू मनमुक्त झुलावं...
तू म्हणशील तसा हा ऋतु खुलावा...
तू म्हणशील तसा गंध तुला भुलावा...
तू धुंद..
तू स्वैर..
तू स्वर..
तू साज..
तू ’सई’.................

सई..वाढदिवसाच्या हार्दिक शुभेच्छा!

वाढदिवसाच्या खुप सार्‍या शुभेच्छा!

गंध हवेत दरवळावा चहुवार
हसू तुझे असे खुलावे
प्रत्येक क्षणाच्या प्रत्येक क्षणी
तू प्राजक्त बनुन फ़ुलावे ...

...प्राजक्त जेव्हा खुलतो ना तेव्हा अगदी मनमुराद खुलतो...सगळीकडे त्याचा गंध आणी त्याची सुंदरता..तुही असंच खुलावसं...प्राजक्तासारखं...प्रत्येक क्षणाच्या प्रत्येक क्षणी ...

वाढदिवसाच्या खुप सार्‍या शुभेच्छा!

’दीप’वेडी

हाय..नजरेशी नजरही भिडली होती
स्पंदने अन ह्रदयाची अडली होती

पाहिले ना मी फ़ुलांना त्या फ़ुलणार्‍या
मी कळी नाजूकशी ही खुडली होती

हासलो मी ही जरासा का, हे न कळे
पाकळ्यांवरती खळी मग पडली होती

गंध दाटू लागला या वाटेवरती
रातराणी तुच इथे का दडली होती?

’दीप’वेडी ’दीप’ची तू गं होताना
प्रित ही वेडी युगांची जडली होती

--शब्द्सखा

सूर तुझे आहेत माझ्याचसाठी

तुझे सूर,
असे तनमनी भिनले....
विसरलो मी मलाही क्षणभर
पाऊल जागीच थबकले...
मी लिहील अखंड..
तुझ्यासाठी...
तुझ्या सुरांसाठी......
.....जाणतो मी,
सूर तुझे,
आहेत माझ्याचसाठी........

--शब्द्सखा!

रिमझिमत्या पावसाला

रिमझिमत्या पावसाला
सखये तू मिठीत घ्यावे
तोच पाऊस अंगणी या
मी त्याच्यात चिंब व्हावे

मी झेलुन घेईल सखये
हर एक थेंब त्याचा
प्रत्येक थेंबात तुझी भेट
इतके प्रेम तू पावसाला द्यावे

सर ओथंबून येई
प्रेम तुझे बरसून जाई
तुझ्या प्रेमात भिजल्या सरिने
सखये तुझे गीत गावे

एक थेंब माझ्याही गाली
हलकेच त्यास अशी लाज यावी
तू ओठांनी टिपशी थेंब जे
सरिने पुन्हा त्यांना भरावे


--शब्द्सखा!

आधार

मन जड झालंय,
हलकं करावंस वाटतंय...
चहुवार नजर फ़िरवली
पण सगळेच खांदे कमजोर...
कोण कुणाला आधार देणार?
कुणाच्या मनाला कोण उमजणार?
सगळेच जण आधार शोधतात
थोडेच जण मात्र आधार होतात.

मग मी कोण?
मी आधार शोधणारा
की मी आधार होणारा?
मी आधार होणारा आहे की नाही ते माहित नाही
पण मी आधार शोधणारा नक्किच नाही.
माझ्यासारखंच मी माझ्या मनालाही बजावलं होतं,
"स्व:तच्या आधाराला स्व:तचा खांदा शोध"
पण मनच ते........

....आता मन आधार शोधतय,
अन मला त्याचा आधार बनायचंय...

--शब्द्सखा

मी लिहील अखंड

तुझे सूर,
असे तनमनी भिनले....
विसरलो मी मलाही क्षणभर
पाऊल जागीच थबकले...
मी लिहील अखंड..
तुझ्यासाठी...
तुझ्या सुरांसाठी...........
जाणतो मी,
सूर तुझे,
आहेत माझ्याचसाठी........

--शब्द्सखा!

’कूळ तुमचे नष्ट व्हावे’

जयपूर मध्ये प्राण गमावलेल्यांना श्रध्दांजली.....
देश माझा मीच उसने श्वास घ्यावे
मी शिकार घरात माझ्या का ठरावे?

मांडती बाजार बडवे हे जिवांचा
का मला त्यांनी लिलावी धरावे?

मीठ खाती त्याच ताटी थुंकती हे
लोकशाही अन मागते येथे पुरावे

आपले होऊन त्यांचे वागणे हे
कुंपणाने शेत येथे मग चरावे?

भ्याड साला वार तू पाठीत करशी
एकदा रे होऊनी तू मर्द यावे

कोवळ्याशा या जिवांना मारणारे
शाप माझा ’कूळ तुमचे नष्ट व्हावे’

--शब्दसखा!

हुंदके

ऐन राती कापले का हुंदके हे?
झोपलो मी जागले का हुंदके हे?

आसवांना या ढळाया वाट नाही
पापण्यांनी व्यापले का हुंदके हे

का जरासा तुजसमोरी हासलो मी
मीच माझे दाबले का हुंदके हे?

जाळुनी गेल्या सरी मज पावसाळी
श्रावणी या तापले का हुंदके हे?

हासणे मी मागता तुजला जरासे
सांग ना तू लाभले का हुंदके हे?


--शब्द्सखा!

श्वास माझ्या श्वासांत दरळले

सूर माझे जुळले
सूर तुझे जुळले
कसे गं हे नाते
सुरांचे सुरांना कळले?

सूर शब्दात तुझ्या
सूर साजात तुझ्या
जीवनात माझ्या गं
कसे हे सूर तुझे ढळले?

तुझे गीत
तुझे सूर
तुझे प्रेम
तुझे श्वास माझ्या श्वासांत दरळले...

--शब्द्सखा!

माझे सूर

तुझ्या शब्दांनीच
माझ्या सुरांना साज येतो...
कधिचे मूक झालेले सूर माझे
तुझ्या शब्दांनी त्यांनाही आवाज येतो....
तुझे शब्दच गं
या जीवनाचे सूर झाले
माझ्या नकळत तुझ्या शब्दांसाठी
माझे सूर आले....

--शब्द्सखा!

तुझे सूर

तुझी पैजणं...
तुझी कंकणं...
तुझे श्वास..
तुझे भास...
सूर तुझे असे भोवताली..
मन वेडे, कावरे बावरे...
तुझ्या पापण्यांत वावरे
तू श्रावणाची सर चिंब..
तू माझेच प्रतिबिंब....
सूर तुझे मधूर
मनास असे हेलावती....
माझ्या उनाड शब्दांनाही...
तुझे सूर तालात बांधती....


--शब्द्सखा!

तुझ्या सुरांना फ़क्त आठवत

तुझ्या सुरानेच तर
पावलं अडखळली जराशी...
त्यालाही नाही होता आलं मीरेचं..
माझंही तेचं झालं..
तोही बंधनात अडकला होता..
अन मीही...बंधनात...
कदाचित ही बंधनं,
तुझ्या सुरांना वरचढ ठरलीत.........
.......आणी आता,
अता जगण्याची बंधनं आहेत...
तुझ्या सुरांना फ़क्त आठवत.................


--शब्दसखा!

सुरांच्या या पावसात

चिंब पाऊस..
सोबतीला तुझ्या सुरांची मैफ़ल...
तुझ्या सुरांच्या तालावर बरसणारे
ते सरिंचे थेंब...
गिरक्या घेणारी ती झाडं...
खुलणारी फ़ूलं.........
वेडा पाऊसही माझ्यासवे
तुझ्या सुरांत चिंब भिजलेला...
आता थांबवू नकोस तुझे सूर
मला आयुष्यभर भिजायचंय..
तुझ्या सुरांच्या या पावसात....

--शब्द्सखा!

शान

येतसे क्षण जातसे क्षण भान नाही
’त्या’ हिशेबी वाटते हे पान नाही

शब्द माझे गं हे तुझे दास झाले
ओठ तू अन मी तुझे का गान नाही

का तुला मी अन मला तू आठवावे?
जिंदगी हे आठवांचे रान नाही

सोडतो मी सुरांच्या या मैफ़लींना
गायिले मी उमजणारे कान नाही

मी उगा का ही दयेची भीक मागू?
भास्कराला सावल्यांचे दान नाही

वादळांना कापताना श्वास सरला
हा किनारा गलबताचे स्थान नाही

पेटती त्यांच्या मशाली का दुपारी?
’दीप’ जो तिमिरात त्याला शान नाही

काय वाचाळले ते? मी चोर होतो?
--शब्द्सखा!

मी गीत...माझे सूर तू

मी गीत...माझे सूर तू
मी रात...माझी भोर तू
मी देह...माझे श्वास तू
मी रुक्ष...माझी आस तू
मी प्रवासी...माझी वाट तू
मी किनारा..माझी लाट तू
मी मौन...माझा आवाज तू
मी गौण...माझा साज तू
मी जरासाच...तू खुप आहे
मी तुझ्या..तू माझ्या अंतरी राहे

--शब्द्सखा!

प्रवास

काळोख काजळाहुनी गहिरा...
पानांची सळसळ...
अंगाला थरकाप....
चंद्रही रुसलेला या रातीला...

पावलं झपझप चालतात..
वाट मीळेल तिकडे वळतात...

भरकटतेय मी दिशाहीन,
वादळात सापडलेल्या गलबतासारखी
मनी विचार डोकावतो जरासा,
उद्याची सकाळ येईल????
...
...
अन तेव्हा,
अगदी त्याच क्षणी
तुझे सूर घुमू लागतात कानी..
वाट सापडते जीवनाची..
अन सुरू होतो तुझ्या सुरांच्या दिशेनं माझा प्रवास....

--शब्द्सखा!

प्रेमधून...

किती रे वेड लावशील?
तुझ्या या नादमय बासरीने..
हरवायला होतं..
पाऊल नीघता नीघत नाही....
उन पाऊस..पावलं काहीच बघत नाही...
जरी मी म्हणते,
थांबव तुझी बासरी...
तरीही तू छेडत रहा तीच धून...
प्रेमधून...
काळजात उतरते...
तुझं प्रेम बनुन!

--शब्दसखा!

तुझे हट्ट

हे गं काय तुझ?
कधिही आपलं म्हणतेस,
" ...मला काही शब्द दे..
...प्रेम उधळ शब्दांतुन तुझं...
...मला तुझ्या शब्दांत हरवू दे..."
असले काहिशे तुझे हट्ट...
पण खरं सांगू?
आवडतात तुझे असले हट्ट...
कुणाला बोलू नकोस,
पण मनातलं सांगतो...
मलाही नाही समजत,
तुझ्यासाठी कसे... कुठुन येतात माझे शब्द...पाऊस बनुन......

--शब्द्सखा!

माझा होऊन जरासं जग रे...

माझं ’मी’पण विसरले रे मी...
तुझी... फ़क्त तुझी उरले रे मी...
तुझ्या शब्दांनी प्रीत सजते...
तुझ्या सुरांत चिंब भिजते..
मी श्यामवेडी राधिका...
बासुरी तू...धुंद मी गोपिका...
सजणा,
तुही जरासं तुझं ’तू’पण विसर रे...
माझा... फ़क्त माझा होऊन जरासं जग रे...

--शब्द्सखा!

तू आहेस म्हनूनच

माझ्या शब्दांचं तुझ्यासाठी झुरणं
माझ्या स्वरांचं तुलाच पुकारणं...
मग माझे शब्द अन माझे सूर
तुझ्यापासुन वेगळे कसे...
सांग ना?
अगं वेडे,
तू आहेस म्हनूनच,
माझे सूर या शब्दांना आळवतात...
तुझ्यावीणा माझे सूर अपुर्ण...
तुझ्यावीणा माझे शब्द जीर्ण...

--शब्द्सखा!

सूर

कुठंतरी सूर घुमतायेत..
अगदी काळजाला भिडणारे..
काळजाला साद घालणारे..
आपलेसे वाटणारे..
वेडापिसा होतोय आता...
कुंठं?कोण?माझ्यासाठी?
का सापडतं नाहिये मला?....
अगं राणी,
माझ्या शेजारी बसुन,
मनातल्या मनात मलाच पुकारते आहेस?

--शब्द्सखा!

ओळख

तुझ्यावर प्रेम करताना
हे आयुष्य अपुरं पडलंच कधी तर..
हे शब्द आहेत माझे..
तुझ्यावर प्रेम करायला..
माझंच रुप तेही..
तेही तुझ्यावर तितकंच प्रेम करतात..
तेही तुझ्यासाठी तितकंच झुरतात..
फ़क्त...
फ़क्त तू त्यांना तुझी ओळख दाखवं.....माझी सखी म्हणुन!!!


--शब्द्सखा!

साकी

सांज झाली साकी अताशा अताशा
प्यास आली साकी अताशा अताशा

आसवे माझी कोरडी ही कशी गं?
रात न्हाली साकी अताशा अताशा

वेदना अजुनी ह्या कशा जागताहे?
जाम खाली साकी अताशा अताशा

वाटते न्यावे दूर मज तू जरासे
चाल चाली साकी अताशा अताशा

विसर तू ही दु:खे तुझ्या जी उराशी
हास गाली साकी अताशा अताशा

काय उरले सोडून या मैफलींना ?
कोण वाली साकी अताशा अताशा?

----शब्दसखा!

पाऊलखुणा

मिटतील पाऊलखुणा
नवी वाट सुरु होईल
सागर किनारी पाऊलखुण
कितीशी वेळ राहील?

मी इथुन हटताच
एखादी लाट येईल
वाळुबरोबरच ती लाट मग
तुझ्या पाऊलखुणांनाही ओढुन नेईल

मीही म्हणेल जाऊदे
क्षणासाठीच होत्या तुझ्या पाऊलखुणा
तू गेलीस अन मिटल्या
तुझ्या पाऊलखुणा

पण,
पण तुझ्या आठवांच्या खुणा
रुतल्या आहेत खुप खोलवर मनात
आता का शोधू पाऊलखुणा
आता शोधतो तुझ्या आठवांना

--शब्दसखा!

पैलतीर

का जगावे? किती जगावे?
प्रश्न असे का मनी उतरावे?

कोण माझ्या सावलीत आहे?
माझेच मी किती शोध घ्यावे?

वाट एकट्याची चालायचीच आहे
वाटेला का मी उगा दोष द्यावे?

पेटत्या सुर्याला आपले म्हटलो
ऐन उन्हाळी त्याचे किती रोष घ्यावे?

धावतोच आहे..तरिही दूर अजुनी
पैलतीरानेच त्या मुद्दाम दूर जावे

--शब्दसखा!

’रात्र आरंभ’

अदृश्य रंगामध्ये मिसळुन
प्रकाशही बेईमान झाला...
सावलीही साथ सोडुन गेली
समोर उभा तो धिप्पाड अंध:कार...
मला गिळण्यासाठी..
त्या प्रकाशासारखंच...
फ़क्त एक क्षण...
माझा एकच क्षण त्याला हवा आहे..
त्या एकाच क्षणात तो जिंकेल..
पण मला,
मला प्रत्येक क्षणी जिंकायला हवं..
एकाच क्षणाची गफ़लत
आणी................
पण मला जगायचंय..
पुन्हा प्रकाश येईपर्यंत..
ह्या काळाला मला हरवायचंय..
ह्या काळरातीशी मला लढायचंय...
अहोरात्र...

सारं जग झोपेल आता
पण मला,
मला मात्र जागायला हवं त्याच्यासोबत,
कारण,
कारण ’रात्र आरंभ’ होतेय ...

--शब्द्सखा!