किती रे वेड लावशील?
तुझ्या या नादमय बासरीने..
हरवायला होतं..
पाऊल नीघता नीघत नाही....
उन पाऊस..पावलं काहीच बघत नाही...
जरी मी म्हणते,
थांबव तुझी बासरी...
तरीही तू छेडत रहा तीच धून...
प्रेमधून...
काळजात उतरते...
तुझं प्रेम बनुन!
--शब्दसखा!
प्रेमधून...
तुझे हट्ट
हे गं काय तुझ?
कधिही आपलं म्हणतेस,
" ...मला काही शब्द दे..
...प्रेम उधळ शब्दांतुन तुझं...
...मला तुझ्या शब्दांत हरवू दे..."
असले काहिशे तुझे हट्ट...
पण खरं सांगू?
आवडतात तुझे असले हट्ट...
कुणाला बोलू नकोस,
पण मनातलं सांगतो...
मलाही नाही समजत,
तुझ्यासाठी कसे... कुठुन येतात माझे शब्द...पाऊस बनुन......
--शब्द्सखा!
माझा होऊन जरासं जग रे...
माझं ’मी’पण विसरले रे मी...
तुझी... फ़क्त तुझी उरले रे मी...
तुझ्या शब्दांनी प्रीत सजते...
तुझ्या सुरांत चिंब भिजते..
मी श्यामवेडी राधिका...
बासुरी तू...धुंद मी गोपिका...
सजणा,
तुही जरासं तुझं ’तू’पण विसर रे...
माझा... फ़क्त माझा होऊन जरासं जग रे...
--शब्द्सखा!
तू आहेस म्हनूनच
माझ्या शब्दांचं तुझ्यासाठी झुरणं
माझ्या स्वरांचं तुलाच पुकारणं...
मग माझे शब्द अन माझे सूर
तुझ्यापासुन वेगळे कसे...
सांग ना?
अगं वेडे,
तू आहेस म्हनूनच,
माझे सूर या शब्दांना आळवतात...
तुझ्यावीणा माझे सूर अपुर्ण...
तुझ्यावीणा माझे शब्द जीर्ण...
--शब्द्सखा!
सूर
कुठंतरी सूर घुमतायेत..
अगदी काळजाला भिडणारे..
काळजाला साद घालणारे..
आपलेसे वाटणारे..
वेडापिसा होतोय आता...
कुंठं?कोण?माझ्यासाठी?
का सापडतं नाहिये मला?....
अगं राणी,
माझ्या शेजारी बसुन,
मनातल्या मनात मलाच पुकारते आहेस?
--शब्द्सखा!
ओळख
तुझ्यावर प्रेम करताना
हे आयुष्य अपुरं पडलंच कधी तर..
हे शब्द आहेत माझे..
तुझ्यावर प्रेम करायला..
माझंच रुप तेही..
तेही तुझ्यावर तितकंच प्रेम करतात..
तेही तुझ्यासाठी तितकंच झुरतात..
फ़क्त...
फ़क्त तू त्यांना तुझी ओळख दाखवं.....माझी सखी म्हणुन!!!
--शब्द्सखा!
साकी
सांज झाली साकी अताशा अताशा
प्यास आली साकी अताशा अताशा
आसवे माझी कोरडी ही कशी गं?
रात न्हाली साकी अताशा अताशा
वेदना अजुनी ह्या कशा जागताहे?
जाम खाली साकी अताशा अताशा
वाटते न्यावे दूर मज तू जरासे
चाल चाली साकी अताशा अताशा
विसर तू ही दु:खे तुझ्या जी उराशी
हास गाली साकी अताशा अताशा
काय उरले सोडून या मैफलींना ?
कोण वाली साकी अताशा अताशा?
----शब्दसखा!
पाऊलखुणा
मिटतील पाऊलखुणा
नवी वाट सुरु होईल
सागर किनारी पाऊलखुण
कितीशी वेळ राहील?
मी इथुन हटताच
एखादी लाट येईल
वाळुबरोबरच ती लाट मग
तुझ्या पाऊलखुणांनाही ओढुन नेईल
मीही म्हणेल जाऊदे
क्षणासाठीच होत्या तुझ्या पाऊलखुणा
तू गेलीस अन मिटल्या
तुझ्या पाऊलखुणा
पण,
पण तुझ्या आठवांच्या खुणा
रुतल्या आहेत खुप खोलवर मनात
आता का शोधू पाऊलखुणा
आता शोधतो तुझ्या आठवांना
--शब्दसखा!
पैलतीर
का जगावे? किती जगावे?
प्रश्न असे का मनी उतरावे?
कोण माझ्या सावलीत आहे?
माझेच मी किती शोध घ्यावे?
वाट एकट्याची चालायचीच आहे
वाटेला का मी उगा दोष द्यावे?
पेटत्या सुर्याला आपले म्हटलो
ऐन उन्हाळी त्याचे किती रोष घ्यावे?
धावतोच आहे..तरिही दूर अजुनी
पैलतीरानेच त्या मुद्दाम दूर जावे
--शब्दसखा!
’रात्र आरंभ’
अदृश्य रंगामध्ये मिसळुन
प्रकाशही बेईमान झाला...
सावलीही साथ सोडुन गेली
समोर उभा तो धिप्पाड अंध:कार...
मला गिळण्यासाठी..
त्या प्रकाशासारखंच...
फ़क्त एक क्षण...
माझा एकच क्षण त्याला हवा आहे..
त्या एकाच क्षणात तो जिंकेल..
पण मला,
मला प्रत्येक क्षणी जिंकायला हवं..
एकाच क्षणाची गफ़लत
आणी................
पण मला जगायचंय..
पुन्हा प्रकाश येईपर्यंत..
ह्या काळाला मला हरवायचंय..
ह्या काळरातीशी मला लढायचंय...
अहोरात्र...
सारं जग झोपेल आता
पण मला,
मला मात्र जागायला हवं त्याच्यासोबत,
कारण,
कारण ’रात्र आरंभ’ होतेय ...
--शब्द्सखा!
Subscribe to:
Posts (Atom)
