रुदाली

श्रावणी कोठून आली ही वावटळ
वाळवंटी स्वैर झाली ही वावटळ

का फ़ुलांनी सजविले खोटेच मजला
भावली मज आज आली ही वावटळ

वादळाने बांधली कधिची सोयरी
वीज बनुनी आज व्याली ही वावटळ

आजही होते इरादे साधेच रे
सांडली का आज प्याली ही वावटळ

नेहमी तू भग्न, आता का रंगली
रंग माझे आज ल्याली ही वावटळ

'दीप' विझला, थांबला झंझावात ही
आज का झाली 'रुदाली' ही वावटळ

--शब्दसखा!

कोकीळा

विवेकच्या कवितेला reply..

मीत्रा....तुझी कवीता भिडली खुपच!


मनाच्या फ़ांदीवर कधी एखादी कोकीळा,
काही क्षणांसाठी विसाव्याला येते
आपण भटकत असतो उनाड्पणे
अन नकळतच ती एखादी तान छेडून जाते.....
त्या सुरेल, सुमधुर सुरानं
आपणही वेडावतो... नादावतो...
क्षणभर का होईना पण
आपणही ती धून ऐकुन हरवतो
असेच क्षण येतात जातात
आपण आपल्यापासुन कुठंतरी दूर गेलेलो असतो
सारं सारं फ़िकं वाटू लागतं जगातलं
त्या सुरात आपण पुरते चिंब झालेलो असतो
अचानक क्षणभरासाठी कोकीळेचे ते सूर बंद होतात
कोकिळा आपल्याशी हितगुज करु लागते
आपण कावरेबावरे होतो
"माझे हे सूर अर्पायचे आहेत तुला आयुष्यभरासाठी..."असं काहीसं ती बोलू लागते...
क्षणभर आपल्यालाही प्रेमाचा पाझर फ़ुटतो
हातात चंद्र, तारे आल्यासारखं वाटतं
कोकीळा आपल्याकडे आसं लावून बसलेली असते
अन आपल्याला मात्र आपलं "ते" जग आठवू लागतं
....
...
...
इथंच सारी गोची होते...
अमूल्य, निस्वार्थ असे ते कोकीळेचे सूर...तीचं ते प्रेम
आपण तसंच मनाच्या त्या फ़ांदीवर ठेवुन
"वेगळ्या" सावलीच्या शोधात निघतो..
ही वेगळी सावली कोणती हे आपल्यालाही माहीत नसतं..
तरीही आपला प्रवास सुरु राहतो..भर उन्हात!!!
कोकीळाही तशीच झुरत राहते...भर उन्हात!!!

--शब्द्सखा!

सुने श्वास...

सुने श्वास...
शब्दही सुनेच आता...
तू गेलीस तुझ्या सुरांना घेऊन
अन माझे शब्द पोरके झाले
मी शोधत असतो माझ्या शब्दांना
वेडा होऊन...
पण तुझ्या सुरांशिवाय
माझे शब्द कधी उमटले होते?

--शब्द्सखा!

काव्या

आपल्या आवडीच्या लोकांबद्दल आपल्याला बोलायला खुप आवडतं नाही का?
आणी त्यातल्या त्यात लिहायला तर खुपच!
आणी तेही असं मैफ़लीत असेल तर क्या केहने....
माझी "सगळ्यात" आवडती कवयित्री "काव्या ताई" इथे.
काव्या ताई बद्दल लीहीण्यासाठी वाट बघत होतो आणी सनिलदा ने हा थ्रेड काढला...थँक्स सनिलदा!
मी एकदाच भेटलो काव्याताईला....अरे आपल्या काव्यांजलीच्या शीबीरात ठाण्याला होत्या ना त्या...


तीच्या शब्दांत एक "ऐट"..
..
..
शब्दांनी बेभान करणारी ती..काव्या
शब्दांनी मनं जिंकणारी ती..काव्या

कधी तीचे शब्द् वादळात खेळतात
कधी हवेच्या झोक्यावर हळुवार डुलतात
...
...
...
तीच्या शब्दांत आयुष्याचे श्वास विणलेले जणु
तीच्या शब्दांत आपलेच आयुष्य लपलेले जणु
हेच शब्द कधी फ़ुलांसारखे इवलेसे,नाजुकसे..
हेच शब्द कधी श्रावणसरीसारखे अलगदसे..
..
..
..
बोलक्या डोळ्यांत तीच्या भावनेचा पूर...
शब्द तीचे कधी मनात दाटवीती हूरहूर..
...
"काव्या"... एक प्रवाह "सुरेल" शब्दांचा...
"काव्या"... एक प्रवाह "सुंदर" आयुष्याचा...
"काव्या"... एक गीत आपुल्या ओठांतले
"काव्या"...एक हिरवेसे झाड आयुष्याच्या वाटांतले...

--संदीप (शब्द्सखा)
काव्याताई तुला खुप सार्‍या शुभेच्छा !!!

एखादा थेंब

पावसाची एक सर
भिजवील तुला आता...
चिंब चिंब करेल नखशिखांत..
तुझ्या रुपाला अजुनच खुलवेल ती..
तीच्या अजाण... हळुवार थेंबांना
तू ओंजळीत घे तुझ्या
आता बघ या थेंबांकडं...
बघ..
एखादा चेहरा दिसतो का?
बघ..एखादा थेंब या सरिचा,
तुझ्या काळजाला भिडतो का?
--शब्द्सखा!

वाटते मोगर्याचे मी फूल व्हावे

वाटते मोगर्याचे मी फूल व्हावे
ओंजळीत तू मला डोळे भरुन पहावे

वाटते मोगर्याचा गजरा मी बनावे
तुझिया केसुंत मला तू माळून घ्यावे

वाटते मोगर्याची मी पाकळी व्हावे
तुझिया ओठांवरी मी शांत पहुडावे

वाटते मज् मोगर्याचा मी गंध व्हावे
गंधास या श्वासात तू भरून घ्यावे

वाटते मोगर्याचे मी झाड व्हावे
तुझ्यासवे अंगणी तुझ्या मी झुलावे

तू झरा हो..

तू झरा हो..
जमेल तसा वाहत जा..
मनामनात राहत जा...

तू वारा बन..
गंध फ़ुलांचा पेरत जा...
दुसर्‍यांसाठी सरत जा...

तू बन घन काळा
मनमुराद बरसत जा..
स्व:तसाठी नाही..दुनियेसाठी तरसत जा...

कधी कधी तू सुर्यही हो..
मान्य आहे, तू जळशील..
पण दुसर्‍यांसाठी तू वरदान ठरशील..

नाहीच जमलं काही तर
तर तू वाळलेल्या झाडाची काठी हो...
कुणा एखाद्या आजोबाच्या हातातली लाठी हो...

--शब्द्सखा!

माकडीणीची गोष्ट

रात्र एकटी असते..
दिवसही एकटाच...
अरे...तु एकटा..
मीही एकटाच
साथ असतात ते फ़क्त भास
कुणीतरी साथ असण्याचे
तू घाबरु नकोस...
इथं तुझं कूणी नाही ना?
अरे इथं माझंही कुणी नाही...
इतकंच काय?
विचार कुणालाही...
इथं कुणाचंच कुणी नाही...
इथं सगळेचजण जपतात ’नातं’
फ़क्त एक ओझं म्हणुन...
..
...
तुला ती गोष्ट आठवते?
त्या माकडीणीची?

--शब्द्सखा!

तू झरा हो..

तू झरा हो..
जमेल तसा वाहत जा..
मनामनात राहत जा...

तू वारा बन..
गंध फ़ुलांचा पेरत जा...
दुसर्‍यांसाठी सरत जा...

तू बन घन काळा
मनमुराद बरसत जा..
स्व:तसाठी नाही..दुनियेसाठी तरसत जा..

.कधी कधी तू सुर्यही हो.
.मान्य आहे, तू जळशील..
पण दुसर्‍यांसाठी तू वरदान ठरशील..

नाहीच जमलं काही तर
तर तू वाळलेल्या झाडाची काठी हो...
कुणा एखाद्या आजोबाच्या हातातली लाठी हो...

--शब्द्सखा!

साथ असतात ते फ़क्त भास

रात्र एकटी असते..
दिवसही एकटाच...
अरे...तु एकटा..
मीही एकटाच
साथ असतात ते फ़क्त भास
कुणीतरी साथ असण्याचे
तू घाबरु नकोस...
इथं तुझं कूणी नाही ना?
अरे इथं माझंही कुणी नाही...
इतकंच काय?
विचार कुणालाही...
इथं कुणाचंच कुणी नाही...
इथं सगळेचजण जपतात ’नाते’
फ़क्त एक ओझं म्हणुन..
..
..
..
तुला ती गोष्ट आठवते?
त्या माकडीणीची?

--शब्द्सखा!