कोकीळा

विवेकच्या कवितेला reply..

मीत्रा....तुझी कवीता भिडली खुपच!


मनाच्या फ़ांदीवर कधी एखादी कोकीळा,
काही क्षणांसाठी विसाव्याला येते
आपण भटकत असतो उनाड्पणे
अन नकळतच ती एखादी तान छेडून जाते.....
त्या सुरेल, सुमधुर सुरानं
आपणही वेडावतो... नादावतो...
क्षणभर का होईना पण
आपणही ती धून ऐकुन हरवतो
असेच क्षण येतात जातात
आपण आपल्यापासुन कुठंतरी दूर गेलेलो असतो
सारं सारं फ़िकं वाटू लागतं जगातलं
त्या सुरात आपण पुरते चिंब झालेलो असतो
अचानक क्षणभरासाठी कोकीळेचे ते सूर बंद होतात
कोकिळा आपल्याशी हितगुज करु लागते
आपण कावरेबावरे होतो
"माझे हे सूर अर्पायचे आहेत तुला आयुष्यभरासाठी..."असं काहीसं ती बोलू लागते...
क्षणभर आपल्यालाही प्रेमाचा पाझर फ़ुटतो
हातात चंद्र, तारे आल्यासारखं वाटतं
कोकीळा आपल्याकडे आसं लावून बसलेली असते
अन आपल्याला मात्र आपलं "ते" जग आठवू लागतं
....
...
...
इथंच सारी गोची होते...
अमूल्य, निस्वार्थ असे ते कोकीळेचे सूर...तीचं ते प्रेम
आपण तसंच मनाच्या त्या फ़ांदीवर ठेवुन
"वेगळ्या" सावलीच्या शोधात निघतो..
ही वेगळी सावली कोणती हे आपल्यालाही माहीत नसतं..
तरीही आपला प्रवास सुरु राहतो..भर उन्हात!!!
कोकीळाही तशीच झुरत राहते...भर उन्हात!!!

--शब्द्सखा!